باید بازیگر شوم ،
آرامش را بازی کنم …
باز باید خنده را به زور بر لبهایم بنشانم …
باز باید مواظب اشک هایم باشم …
باز همان تظاهر همیشگی : ” خوبم

خداجونـــ تو این روزای خدایی به قرآنت قسم خسته شدم

 دستمو بگیر سختمه این همه تظاهر بهم بگو تنها نیستم

بگو ....